Power Plant

Wiele już powiedziano o filmowej jakości obrazów Tomasza Kręcickiego. Jego poprzednia wystawa w galerii Stereo, Giallo (2022), zapożyczyła swój tytuł od włoskich filmów klasy B i prezentowała cykl prac przywołujących na myśl sceny filmowe. Najbardziej uderzające obrazy Kręcickiego przeniknięte są duchem czarnej komedii lub thrillera, ale nawet te, które unikają estetyki kina gatunkowego, wyróżniają się operatorskim wyczuciem kompozycji. Jego talent pozwala zamienić ziarna kukurydzy na patelni w rozgwieżdżone niebo, a wystrzeliwujący popcorn w deszcz meteorów. Zafascynowany kinem, malarz tworzy dynamiczne analogie i żywe, sugestywne obrazy.

Idąc dalej tym tropem, patronem najnowszej wystawy Kręcickiego nie byłby żaden z kultowych idoli amerykańskiego kina, lecz raczej minimalistyczna postać pokroju Yasujirō Ozu. Kręcicki rozwija jeden motyw z większą niż dotąd dyscypliną, przesuwając akcent z filmowej jakości obrazu na malarską obecność przedmiotu. Temat – martwa natura – zaczerpnięty zarówno z codzienności, jak i historii sztuki, jest podejmowany z powolnością, precyzją i przy użyciu skromnych środków. Kręcicki kadruje prostą kompozycję – niemal nierealną w swojej neutralności – i rozmieszcza w niej elementy. W przeciwieństwie do wcześniejszych prac, obraz nie posiada punktu centralnego; niczym panorama czerpie swoją siłę z nagromadzenia licznych detali. Zadaniem widza jest podążać za malarzem: dostrzec w szeregu pustych doniczek ustawionych pod ścianą zarys industrialnego krajobrazu za oknem – i rozpoznać ich rzeczywiste powiązanie. Tematem tej wystawy nie jest jednak wysychająca planeta, lecz troska, która ujawnia się poprzez niedostatek.