Mariuccia Secol

Mariuccia Secol urodziła się w 1929 roku w Castellanza w północnych Włoszech.

Po ukończeniu edukacji artystycznej pod kierunkiem Galliano Mazzon, prof. Pasquale Bossi i Francesco Fedeli, zajmowała się w latach 50. i 60. malarstwem abstrakcyjnym. Zainspirowana malarstwem toskańskich katakumb w Cerveteri i Tarquinii, pracowała głównie w jednej z najstarszych technik malarskich-enkaustyce.

Od 1964 roku pod kierownictwem prof. Edoardo Balduzzi prowadziła pracownię artystyczną w szpitalu dla psychicznie chorych w Varese, którą następnie przejęła i poszerzyła o kursy pisania poezji. Jej wieloletnia praca z pacjentami i pacjentkami uwrażliwiła ją na problemy przemocy psychicznej i fizycznej oraz wykluczania społecznego i tabuizacji.

W 1968 roku wydarzenia polityczne skłoniły Secol do porzucenia malarstwa i zaangażowania w ruch feministyczny. W 1974 roku wraz z Milli Gandini, Clemen Parocchetti, Silvią Cibaldi, Mariagrazią Sironi założyła grupę aktywistyczną Gruppo Femminista Immagine di Varese (Feministyczna Grupa z Varese Wyobraźnia), która zaangażowała się w walkę o prawa kobiet (w tradycyjnym, katolickim i patriarchalnym społeczeństwie włoskim miało to szczególne znaczenie), a także o prawa artystek w oficjalnym systemie sztuki (Konferencja Voliamo – Vo(G)liamo. Donna-Arte-Societá w 1978 r. w Akademii Brera w Mediolanie). Grupa ta organizowała performance, akcje, brała udział w demonstracjach politycznych i publikowała manifesty w czasopismach feministycznych.

Po kilkuletniej przerwie Secol do sztuki powróciła w roku 1970 serią abstrakcyjnych rzeźb pod tytułem Strumenti musicali afoni (Instrumenty muzyczne bez głosu). Później zaczęła też tworzyć obiekty z utensyliów kuchennych jak fartuch, rozbite talerze czy druciane zmywaki do szorowania garnków (seria Strumenti roulo feminile –Instrumenty ról kobiecych, ok 1975). Po lekturze Domu lalki Henryka Ibsena rozpoczęła serię prac pod tym samym tytułem. Jako materiału użyła w niej swoich pociętych ubrań (w tym sukni ślubnej), które przerobiła na rodzaj arrasów czy kilimów. Od tej pory jej główną techniką stała się tkanina. Tematem jej prac była rola kobiety w domu, przemoc wobec kobiet, aborcja, ale też solidarność i wspólnota kobiet. Jedną z tkanin pod tytułem „Mantello – io / Peleryna – ja” (1974) Secol użyła do performance Spogliazione (Rozbieranie), w którym grupa artystek zaprotestowała w przestrzeni publicznej przeciwko dominacji mężczyzn w sztuce współczesnej.

Na fali przemian społecznych na początku lat 70., grupa Immagine została w 1978 roku zaproszona do przełomowego, „feministycznego” Biennale w Wenecji, gdzie wraz z grupą artystek z Sycylii zorganizowała wystawę Spazio Aperto.

W późniejszym okresie do swoich prac Mariuccia Secol używała tkaniny i haftu, którego nauczyła się jeszcze w szkole klasztornej i wypracowała własną technikę polegającą na dekonstrukcji tkaniny – usuwaniu nitek, co powodowało pękanie i prucie. Dla Secol była to metafora ran na ciele kobiety. Tworzyła też serie ceramik o bimorficznych kształtach.

Do jej inspiracji Secol, oprócz ciała i roli kobiety w społeczeństwie, należała także literatura i muzyka współczesna (seria tkanin naściennych Suono senza tempo – Dźwięk bez czas, 1986). Swoimi pracami reagowała na wydarzenia polityczne na świecie i w środowisku lokalnym, a także na problemy ekologiczne (ceramiki poświęcone akcji wycinania ostatnich drzew morwy, które od wieków były podstawą ekonomiczną regionu).

Wiele wystaw Secol organizowała z najbliższą przyjaciółką Milli Gandini. W wieku 92 lat Secol opublikowała napisaną wspólnie z Gandini książkę La mamma é uscita(Mama wyszła), w której artystki opisały wspomnienia z życia i swoją drogę do feminizmu.
 

Mariuccia Secol brała udział w wystawach krajowych i międzynarodowych, tym niemniej dotychczas była niezauważona przez międzynarodowy obieg sztuki. Dopiero niedawno jej prace pokazano na ważnych wystawach o sztuce feministycznej, jak The unexpected Subject. 1978: Art and Feminism in Italy w FM Centrum Sztuki Współczesnej w Mediolanie oraz Cooking Cleaning Caring. Care Work in the Arts since 1960 w Joseph Albers Museum Quadrat w Bottrop.

Mariuccia Secol mieszka i pracuje w Daverio niedaleko Mediolanu.