Natalia Brandt

Studiowała  na Akademii Sztuk Pięknych w Poznaniu (2003 – 2009), dyplom uzyskała z rysunku i malarstwa.  W 2016 uzyskała tytuł doktora na Uniwersytecie Artystycznym w Poznaniu, gdzie obecnie prowadzi X Pracownię Rysunku. Mieszka i pracuje w Poznaniu. Zajmuje się malarstwem, rysunkiem, fotografią, wideo, książką artystyczną, tworzy obiekty i instalacje. Mieszka i pracuje w Poznaniu.

Natalia Brandt zazwyczaj pracuje cyklami, przepracowując tematy seriami obrazów, rysunków, kolaży. Do narzucających się współcześnie narracji czytania awangardowej klasyki artystka nawiązywała, m.in. w serii asamblażowych kompozycji zatytułowanych „Spóźnione rozmowy z Kurtem Schwittersem” (2010-2012). Odwleczone w czasie rozmowy z mistrzem dadaistycznego absurdu były wyrazem fascynacji jego „sztuką ze szczątków”.

Jej seria obrazów pt. „Zaślepianie” (2013-2016) dotyczy pamięci, tego, jak pamiętamy i co obrazy robią z naszą pamięcią.  Fotograficzne wydruki naklejane na płótna artystka pokrywała malarskimi wzorami, zasłaniając utrwalone na zdjęciach obrazy zniszczeń, cierpienia, okrucieństwa. Zakrywając te przedstawienia  nie pozwala spojrzeniu wpaść  w pułapkę obrazu, dać się prowadzić jego retoryce i pamięci.

W serii Ukryte związki rzeczy (2017 – 2019) w zaskakujących konfiguracjach obrazów i ich odniesień, plątaninie form, kształtów i przewrotnie dopowiadających je słowach artystka konstruuje rodzaj „wizualnych aforyzmów”. Prezentuje kilkadziesiąt kolażowych kompozycji, w których wykorzystuje stare książki, czasopisma, ryciny, ilustracje, dokumenty, różne przedmioty. Łącząc pozornie nieprzystające treści, tworzy aforystyczne przedstawienia, pełne poczucia humoru i przewrotnych odniesień do historii sztuki, modernistycznych kanonów, awangardowych stylistyk, mitów i retoryk kulturowych.

W wieloelementowych instalacjach odwołuje się do współczesnych utopii. W projekcie pt. „Patrioci wszystkich krajów łączcie się” (2009) nawiązywała do utopii transnarodowego patriotyzmu. W fotograficzno- dźwiękowej instalacji „Obieg zamknięty” (2012) kwestionowała praktyki społecznych reformatorów. W instalacji „Linia eksterytorialna” (2020-2022) przygląda się utopii znoszenia granic.