Rzeczy, które zakopaliśmy, rosną

Wiele mówi się o egzystencjalnych aspektach twórczości Magdaleny Abakanowicz – o odosobnionej jednostce, wyobcowaniu w tłumie, pustce ciała pozbawionego duszy. Uwaga badaczy skupia się przede wszystkim na człowieku jako centralnym punkcie jej działalności artystycznej. Tymczasem sztuka Abakanowicz sięga znacznie głębiej – do źródeł samotności, do jej praprzyczyny, której upatrywać można w oderwaniu jednostki od natury. Człowiek, a raczej jego kontur, zarys, staje się jedynie przekaźnikiem głęboko poruszającej prawdy, ukrytej pod powierzchnią, schowanej pod narastającymi warstwami historii i czasu. Ziemia jednak ma to do siebie, że lubi rzeczy oddawać – wypychać je z powrotem na powierzchnię.

Ten mitologiczny „praczas” ukazują nam prace Bartłomieja Flisa – czas, kiedy człowiek był częścią otaczającego go świata, bez hierarchii, bez podziałów na ożywione i nieożywione, bez tęsknoty i pustki. Zawieszone w niedopowiedzianej przestrzeni postacie czułych gigantów ukazują czasy, które dawno minęły, jeszcze nie nadeszły, a może nigdy się nie wydarzyły.

Na wystawie „Rzeczy, które zakopaliśmy rosną” zaprezentowane zostaną rzeźby Magdaleny Abakanowicz oraz nowy cykl obrazów Bartłomieja Flis