Pharmakon

Wystawa indywidualna Cezarego Poniatowskiego koncentruje się wokół pojęcia starożytnego pharmakon i jego kulturowych oraz historycznych odniesień. Pharmakon to pojęcie oznaczające jednocześnie lekarstwo i truciznę – trucizna i antidotum to często ta sama substancja. Artysta tworzy reliefy z zaszytych dywanów, metalowych opasek, elementów wentylacyjnych. Te obiekty są puste w środku, zszywane, z odwróconą stroną dywanu skierowaną na zewnątrz, co ma wywołać poczucie klaustrofobii zarówno w samej pracy, jak i u widza. Prace pełnią funkcję półprzepuszczalnych filtrów oczyszczających atmosferę, będąc jednocześnie widmowymi relikwiarzami na potencjalnie "niebezpieczne" substancje. Oscylują między obrazowością wierzeń voodoo a surową wizją realizmu socjalistycznego. Wystawa odnosi się również do pamięci jako pharmakon, w duchu Nietzschego i Freuda – pamięci, która może być „życiodajna” lub „pasożytnicza”, zaburzająca naszą zdolność „bycia-w-czasie”.