Pałac Pamięci

Spacer po komnatach wyimaginowanego Pałacu Pamięci to znana od starożytności mnemotechnika. W podróży przez emocjonalny krajobraz młodości, który wykracza poza proste obrazy przeszłości, napotykane przedmioty nie tylko przywołują wspomnienia, ale także ewokują głęboko ambiwalentne emocje: fascynację, zachwyt pięknem, ale również wstręt i wstyd. Te uczucia, zakorzenione w intensywnych doświadczeniach dorastania, odzwierciedlają momenty kształtowania się tożsamości w okresie pełnym napięć między odkrywaniem siebie a presją norm społecznych. Sztuka eksploracji tych emocji staje się narzędziem dialogu między podmiotem a tym, co niewyrażalne lub wykluczone, pozwalając na głębsze zrozumienie procesu dojrzewania i jego wpływu na strukturę pamięci oraz samoświadomość. 

 W toku dorastania mierzymy się z granicami i dwuznacznościami. Umiejscawiamy, oddzielamy i określamy swoje miejsce. To doświadczenie może prowadzić do strachu i obrzydzenia, ale także sublimacji – przekształcenia chaosu w sztukę. Coraz częściej staje się ona przestrzenią, w której granice norm i zasad są przekraczane, łącząc się z pojęciami dwuznaczności i perwersji. Artystyczne doświadczenie staje się platformą dialogu między podmiotem a tym, co zostało wykluczone lub pozostaje niewyrażalne, tworząc nowe możliwości dla zrozumienia i przetworzenia naszych lęków i pragnień. 

Abiekt – termin psychoanalityczny wprowadzony przez Julię Kristevę w Powers of Horror (1982) – to przede wszystkim dwuznaczność. Oddziela nas od tego, co nam zagraża, ale nie odcina nas od niego całkowicie. Wręcz przeciwnie, uznaje zagrożenie za coś wiecznie obecnego. Jest mieszanką osądu i emocji, potępienia i tęsknoty. Jest wpisany w dualność doświadczenia socjalizacji do roli kobiecej, odsłania wypierane, niechciane, ukrywane. Rozszczelnia granice. 

​Kuratorka: Marianna Łomża