Linia dalekosiężna

artystki: Maria Anto, Karolina Breguła, Zuzanna Janin, Elka Krajewska, Monika Mamzeta,  Anna Orbaczewska, Anna Panek, Joanna Rajkowska, Katya Shadkowska, Mateusz Szczypiński, Alicja Wahl, Julia Woronowicz, Ewa Zarzycka, Liliana Zeic

kuratorka: Agnieszka Rayzacher

Wystawa Linia dalekosiężna zapożycza tytułowy termin z logistyki. Staje się on metaforą odnoszącą się do pozamaterialnej, a nawet transcendentnej istoty linii, która już od Platona była przedmiotem dociekań i badań w obszarze filozofii, estetyki, jak również teorii sztuki, muzyki i kultury. Jak pisze Thorsten Botz-Bornstei w The Philosophy of lines linie są podstawowymi bytami wytwarzanymi świadomie, jak i nieświadomie przez ludzi.

Na wystawie przyglądamy się linii w jej różnych wcieleniach. Paul Klee, jeden z pierwszych twórców
i teoretyków nowoczesnego rysunku, autor zdania: „Linia to kropka, która wybrała się na spacer”, podkreślał jej dynamiczną naturę jako środka prowadzącego ludzkie oko przez przestrzeń obrazu lub rysunku. W zbiorze lekcji dla Bauhausu zajmował się również analogią formy wizualnej do procesów naturalnych, zauważając, że linie w kompozycji podlegają określonej logice wzrostu i postępu. Porównywał także systemy występujące w przyrodzie do organizacji liniowych w rysunku. To między innymi ta linia, za sprawą mocy i symboliki roślin, staje się istotnym wątkiem naszej wystawy. 

Tim Ingold w książce Lines: a brief history podejmuje refleksję na temat tego kiedy rysowanie staje się pisaniem przywołując historyjkę Kłapouchego z Kubusia Puchatka A. A. Milne’a, który składając trzy patyczki z dumą poucza Prosiaczka, że to co widzi jest literą A. Temat prowadzenia linii, która staje się tekstem będąc jednocześnie rysunkiem jest dla nas szczególnie interesujący i wiąże się z prezentacją kilku prac, które zdecydowanie wykraczają poza tradycyjną technikę rysunkową.

Obok rysunków, rzeźb i obiektów, pokazujemy także tkaninę – „linia” pochodzi bowiem od łacińskiego słowa linea, które pierwotnie oznaczało nić wykonaną z lnu, linum. Osnowa jest bazą gobelinu, przyjmując splatający ją wątek i sprawiając, że tkactwo łączy się symbolicznie ze snuciem opowieści będących jedną z pierwszych linearnych czynności w antropologii.

Znaczną część wystawy zajmują prace, których autorki za pośrednictwem linii powstającej za pomocą różnorodnych narzędzi opowiadają o ciele – o przyjemności, zabawie, gimnastyce, geście, grymasie, bólu oraz emocji. Pokazywane prace łączy nić cienka, niepewna, rozedrgana. Linia dalekosiężna powstaje z potrzeby przeprowadzenia eksperymentu na wybranych obiektach – przekonania się, co jeszcze je ze sobą spaja, oprócz linii kreślonej na różne sposoby, będącej tylko początkiem tego wątku, który chcemy snuć dalej.