Heda

Punkt wyjścia dla projektu Heda zrodził się z tysięcy wiadomości tekstowych, które przez lata wymieniałam z jedną z moich najbliższych przyjaciółek, absolwentką antropologii pochodzącą z Czeczenii, a obecnie mieszkającą w Moskwie. Nasz pierwotny pomysł – jeszcze z 2019 roku – zakładał połączenie badań antropologicznych i działań artystycznych, by stworzyć projekt dokumentalny o opresji kobiet w restrykcyjnej kulturze powojennej Czeczenii. Realizację tego planu najpierw uniemożliwiła pandemia, a później rosyjska inwazja na Ukrainę. Spotkanie stało się niemożliwe: ja nie mogłam wjechać do Rosji, a ona nie mogła jej opuścić. 
Wobec tych wyzwań narodziła się nowa idea – stworzenie narracji, która ukazuje zarówno szerszy obraz tożsamości kulturowej czeczeńskich kobiet, jak i więź, która nas łączy. Zaczęłam podróżować po Europie, fotografując młode Czeczenki noszące to samo imię, co moja przyjaciółka – Heda. Postanowiłam opowiedzieć historię, która nie tylko pokazuje różnorodność doświadczenia uchodźczego, lecz przede wszystkim indywidualny charakter każdej z bohaterek. Głównym tematem projektu jest stan zawieszenia, w którym znajdują się córki uchodźców: wyobcowane z tradycyjnej kultury swojego pochodzenia z powodu mizoginii, a jednocześnie nie w pełni akceptowane w krajach, w których obecnie mieszkają, z powodu ksenofobii. Projekt opowiada historie pięciu Hed – czterech, które poznałam osobiście, i jednej oddalonej o 1400 kilometrów. Razem tworzą wielowymiarową opowieść o migracji, wojnie, traumie, przynależności i przyjaźni.