Teresa Tyszkiewicz

Teresa Tyszkiewicz zajmowała się filmem, performansem, fotografią, malarstwem, rysunkiem, tworzyła obiekty przestrzenne i rzeźby. W latach 1974–1978 studiowała na Politechnice Warszawskiej. W 1975 roku weszła w krąg artystów neoawangardy skupionych wokół Galerii Współczesnej, a później Galerii Studio w Warszawie. W 1982 roku wrazz mężem, Zdzisławem Sosnowskim, znalazła się w Paryżu (w drodze powrotnej z wystawy w Lizbonie) i oboje zdecydowali się tam pozostać. Od 1985 roku mieszkaliw podparyskim Sucy-en-Brie. Zmarła w Paryżu w 2020 roku.Debiutowała pod koniec lat 70. jako autorka filmów eksperymentalnych. Pierwsze filmy i fotografie realizowała wspólnie ze Zdzisławem Sosnowskim. Jej indywidualne realizacje filmowe z początku lat 80. zaliczane są obecnie do ikonicznych pozycji sztuki feministycznej. W fotografiach i filmach najczęściej posługiwała się ekspresją własnego ciała. Pod koniec lat 70. zaczęła eksperymentować w swoich obrazach z różnymi niekonwencjonalnymi materiami, wtedy pojawiły się w jej pracach szpilki, początkowo wbijane w papierowe i kartonowe powierzchnie. W latach 80. zrealizowała serie monumentalnych obrazów, zazwyczaj z użyciem szpilek, którymi nabijała płótna, papiery, fotografie, blachy i różne obiekty. Tworzyła też prace przestrzenne, wielkie spektakularne formy i mniejsze obiekty, w których często wykorzystywała różne przedmioty z codziennego otoczenia. W latach 80. kontynuowała też działania w obszarze performansu, a w następnych dekadach — serie dokamerowych zapisów fotograficznych. Jej twórcza aktywność wykraczała poza obszar sztuk wizualnych, od połowy lat 80. pracowała z materią słowa, zapisując swoje doświadczenia i emocje w formie wierszy. W pierwszej połowie lat 90. rozpoczęła edukację w dziedzinie śpiewu, ukończyła Konserwatorium w Sucy-en-Brie, a następnie w Paryżu i występowała publicznie. Twórcze działania kontynuowała do śmierci, realizując kolejne serie prac, obrazów, obiektów, fotografii. W Paryżu współpracowała z Galerie Ileana Bouboulis i Galerie Anne de Villepoix. Jej sztuka przez wiele lat była nieobecna na polskiej scenie artystycznej. Pierwszą dużą wystawę jej prac w Polsce zorganizowano w warszawskiej Zachęcie w 1998 roku. Rangę artystyczną jej sztuki przypomniała polskiej publiczności retrospektywna wystawa w Muzeum Sztuki Łodzi w 2020 roku, otwarta kilka miesięcy po śmierci artystki. Współpracowała z Fundacją Profile, która nadal zajmuje się jej twórczością.

Prace artystki znajdują się w zbiorach muzealnych i kolekcjach prywatnych, m.in.: Musée d’Art moderne de la Ville de Paris; Centre Georges Pompidou, Paryż; FNAC Fonds National d’Art Contemporain, Paryż; Marinko Sudac Collection, Zagrzeb; Muzeum Narodowe w Warszawie, Muzeum Narodowe w Poznaniu, Mazowieckie Centrum Sztuki Współczesnej Elektrownia, Radom; Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie; Zachęta — Narodowa Galeria Sztuki, Warszawa; Fundacja Rodziny Staraków, Warszawa; Muzeum Sztuki w Łodzi; ; Muzeum Narodowe w Gdańsku; Zachęta Sztuki Współczesnej w Szczecinie.