Spoils of Bygone Times

Miniony czas ma odcień utraty i obcości. Należy do pokoleń, których pamięć się zatarła lub trwa jedynie w pozostawionych śladach.

Kategorie dawnego malarstwa u Krzysztofa Nowickiego wymagają interpretacji, a nie dosłownego opisu. Jego dzieła nie są po prostu obrazami kwiatów czy scen myśliwskich, lecz sugestywnym przeobrażeniem wyglądu dzieł sprzed stuleci – jakby poddanych działaniu czasu: rozmytych, wyblakłych, niewyraźnych, niczym widma w zamglonym lustrze. Ta forma bezpośrednio pokazuje rozkład samego obrazu.

Martwe natury, portrety i sceny polowania mają znaczenie symboliczne. Przedstawienie myśliwskich psów tropiących i atakujących zwierzynę są wyobrażeniem ludzi skupiających władzę o własnym statusie, ich stosunku do przyrody oraz otoczenia. Walka psów z łowną zwierzyną to symbol: kiedyś wyrażał wyższość kultury nad naturą, hierarchię panowania, a nawet szerzej metafizyczny porządek. Współczesne społeczeństwo odrzuca taką jednoznaczną wizję uzasadnienia władzy i hierarchii, a twórczość Nowickiego ujawnia ciemne strony tego dziedzictwa: przemoc jako jeden z podstawowych wymiarów natury ludzkiej i społecznych stosunków.

Historycznie przestrzeń przemocy w dużej mierze regulował rytuał. Dziś przestał ograniczać zniszczenie, które za sprawą ogromnych możliwości technologicznych ludzie ściągają na siebie wzajemnie i na całe środowisko w skali przekraczającej jakiekolwiek wyobrażenie i uzasadnienie. To, co kiedyś zdawało się zdobyczą i obietnicą postępu, okazało się iluzją jak kufer banknotów nieistniejącego już państwa.