Maria Kozak - There is one day - at times it gets dark

To wystawa o czasie. O teraźniejszości, która jest nam dawana z każdą kolejną chwilą, a od której uporczywie uciekamy. O zawieszeniu pomiędzy ciągłym rozpamiętywaniem wspomnień, a oczekiwaniem na to, co niesie dla nas przyszłość. Między żalem, do tego, co już minęło, a śnienieniem o tym, co dopiero ma nadejść.

To historia o pragnieniu. O ciągłym braku, który trawi nas od środka i zmienia w wygłodniałe duchy. Zjawy, które tułają się po świecie i próbują nasycić wewnętrzną pustkę przynależnością i poczuciem akceptacji. O poszukiwaniu celu, który pozwoli nam nakarmić się i wypełnić sensem.

To notatka o podróży. O wyprawie w nieznane, w którą zabieramy ze sobą cały bagaż doświadczeń, przeżyć i wstydu. O tym, jak zagrzebujemy je w sobie po drodze, aby kiedyś na nowo je odnaleźć i nieść jako elementarną część własnej tożsamości.

To opowieść o obecności. O ekstatycznej prostocie bycia właśnie tu i właśnie teraz. O magii codzienności, która zawiera się w tym przyziemnym frazesie o "tu i teraz". O całej palecie odcieni i odczuć, które z taką łatwością znikają nam z oczu.

To obrazy o energii. O ciągłej wymianie emocji i emanacji uczuć, które przyjmują wizualną formę falujących kolorów i wibrujących plam. O energii, która przybiera ludzką twarz.

Tekst: Sebastian Gawłowski