Moja dziewczyna jest dziewczyną mojego przyjaciela

Najnowszy cykl malarski Patryka Różyckiego eksploruje doświadczenie miłości w ramach wybranej rodziny, którą artysta stworzył wraz z przyjaciółmi. Różycki zakochuje się w partnerze swojego najbliższego przyjaciela i próbuje przedstawić relację, która wymyka się tradycyjnym wyobrażeniom o miłości i intymności. Gdy miłość pojawia się w przyjaźni łączącej troje ludzi, rodzi intensywność, która wymaga szczerości i otwartej komunikacji.

Wystawę można odczytywać jako rodzaj dziennika, w którym to czas – a nie seks – staje się głównym bohaterem. Czas zapewnia tradycyjne, stabilne ramy dla historii miłosnej, którą wielu mogłoby uznać za niekonwencjonalną. Różycki porządkuje emocje wokół kluczowych momentów – „przed” i „po” wydarzeniach takich jak początek relacji, pierwsze wyznanie miłości czy pierwsza wspólna rozmowa wideo z rodzicami. To kronikarskie podejście nabiera funkcji terapeutycznej. Lęki przed bliskością, odrzuceniem czy społecznym wykluczeniem stopniowo tracą swoją paraliżującą moc, gdy sam czas staje się sprzymierzeńcem miłosnego trójkąta. Bliskość, intymność i poczucie bezpieczeństwa mogą zapuścić korzenie w tej wymagającej relacji dzięki wzajemnemu szacunkowi, z jakim troje uczestników mierzy wspólne godziny.

Miasto pojawia się w cyklu jako kolejny, choć drugoplanowy, bohater. Galeria Zachęta oraz kawiarnie „Towarzyska” i „Amatorska” stanowią tło dla rozwijających się emocji. Krzykliwie oświetlone monumentalne budynki chwilowo odciągają uwagę od pary lub trójki na pierwszym planie, symbolizując potrzebę przeniesienia prywatnej historii miłosnej w przestrzeń publiczną. Wszyscy zaangażowani świadomie zgadzają się na jej upublicznienie.

Najbardziej intymne i rozbrajające momenty – czasem niekomfortowe dla widza – nie są scenami seksualnymi. Różycki ukazuje zazdrość poprzez codzienne przedmioty: odrzucone opakowanie po prezerwatywie, zamknięte drzwi pokoju przyjaciela i partnera. Zażenowanie, jakie budzą tak naturalne emocje, wywołuje dreszcz u oglądającego, a ich ekspozycja ociera się o przyjemność.

Choć szczere i bezpośrednie, sceny seksualne w pracach Różyckiego podporządkowane są zasadom, które chronią intymność przedstawionych osób. Artysta maluje własne ciało w sposób nieupiększony, w ciemnych, nienaturalnych tonacjach, czyniąc z siebie rodzaj abstrakcyjnego tła dla alabastrowego, stylizowanego ciała partnera. Twarze kochanków są natomiast surowe, pozbawione miękkości, niemal neutralne.

Bardziej osobiste są obrazy, na których artysta „obserwuje” ukochanego w codziennych sytuacjach lub rozmawia z przyjacielem w wannie. W efekcie żadne z dzieł nie dominuje nad pozostałymi. Emocje rozkładają się równomiernie, a każdy obraz – niczym poziom w grze komputerowej – staje się niezbędnym elementem, który pozwala przejść do kolejnego etapu.