Drgania i Powidoki

Według jednej z legend Wisła powstała z połączenia się dwóch górskich strumieni, które znaczyły trasę wyprawy sióstr, córek władcy Beskida, z Baraniej Góry do odległego Bałtyku. Dziewczęta miały wspólnie z wodami obu źródeł przemierzać polskie ziemie i dotarłszy do morza, nigdy więcej nie powrócić do domu. „Drgania i powidoki” Rafała Siderskiego i Małgorzaty Lebdy to intermedialna wystawa, w centrum której znajduje się Wisła, żywa i ważna bohaterka polskiej tożsamości kulturowej. Rzeka jako byt sam w sobie istnieje autonomicznie wobec ludzkiego porządku i łatwo wymyka się podporządkowaniu słowom czy obrazom. Na fotografiach Rafała Siderskiego Wisła staje się przewodniczką po terenie i życiu odległym od codzienności doświadczenia ludzkiego. Wykonane z perspektywy czujnego obserwatora krajobrazy skupiają się na pięknie i bujności nadrzecznego świata. Są próbą spojrzenia nieantropocentrycznego, szczególnie istotnego w czasach nawracających kryzysów klimatycznych, fundamentalnie zmieniających oblicze współczesności. Wystawę współtworzą fotografie Rafała Siderskiego i nowy, niepublikowany dotąd tekst Małgorzaty Lebdy. Pracom towarzyszy autorska publikacja „Dopływy, drgania, powidoki i pieśni na brzegach” wydana w 2024 roku, a bazująca na doświadczeniu towarzyszenia rzece podczas 1113-kilometrowego biegu poetki wzdłuż Wisły w 2021 roku.

Wystawa finansowana ze środków m.st. Warszawy w ramach projektu Kulturalna Jednostka 2025.