Babie Lato

Najnowsza wystawa Karoliny Jabłońskiej odsłania reflek­syjne oblicze jej artystycz­nej osobowości. Krajobraz, upływający czas i zbiór znaczących rekwizytów tworzą tu niemal filmową narrację, pozbawioną jednak wyraźnej dominanty. Jest to nawet świat na swój sposób irytujący. Pochmurna pogoda, niepokojące wiadomości, które z dnia na dzień tracą znaczenie, roz­proszenie, a w efek­cie stan wycofania – to wszystko brzmi jak zapis współczesnej kon­dycji społecznej i towarzyszących nam emocji. Czy i jak można to namalować? Jabłońska gra tu skalami – łączy roz­mach i monumen­talizm pejzażu ze skupieniem na detalach, z pozoru przy­pad­kowych uryw­kach rzeczywistości, podglądanych z intym­nej bliskości. Wielka nar­racja prze­plata się z prywat­nymi notat­kami. Późne lato nie jest tu słoneczne, ani specjal­nie ciepłe. Zamiast leniwych nitek pajęczyn opadają duże, szkliste krople wody. W nich, jak w szkle powiększającym i jak we łzach, świat wydaje się jesz­cze bar­dziej dramatyczny, bliski i odległy zarazem, skon­den­sowany do lapidar­nych pra­sowych nagłówków ulatujących na wietrze.

Ktoś jest już spakowany, ktoś już wyjechał, wybrzmiał „The End”, ale jakaś siła ciągle trzyma nas przed ekranem. To siła obrazu, w którym można być jednocześnie i widzem, i bohaterem.