Płyta chodnikowa, pręt metalowy i niebo

W tradycji Wschodu myślenie o przestrzeni związane jest ze światopoglądem nadającym wszystkim bytom – rzeczom, zwierzętom, ludziom – podobny status ontologiczny. To prowadzi do rozumienia duchowości jako warunku konstytutywnego bytu jako takiego. Malarz i myśliciel, jak każdy inny człowiek, może uchwycić istnienie rzeczy bez względu na to, czy jest to kamień czy żaba poprzez skupienie pozwalające dotrzeć do fundamentów bytowania. Skupienie związane jest z dwiema znaczącymi kategoriami przestrzennymi – pionem i wnętrzem. W swoich wypowiedziach Koji Kamoji podkreśla, że do prawdy docierać możemy jedynie poprzez skupienie. Szukanie jej „miejsca” przez relacje z innymi, horyzontalnie, pozwala nam dotrzeć jedynie do tego co zewnętrzne – według Kamoji – powierzchowne i doraźne.

 Kamoji chętnie odwołuje się do poezji, a w tym do haiku:

Haiku rozumiem jako stan duchowy, światopogląd, stosunek do otaczającego nas świata. Ten stosunek sięga poprzez dokonania wielu dawnych artystów, poetów japońskich, do Zen Buddyzmu i Taoizmu. Natura i jej odbiór i dochodzenie do rzeczy, i poprzez to do siebie samego, wtedy relacja pomiędzy rzeczą a człowiekiem nie staje się fałszywa.

 Kamoji nazywa obrazem nie tylko przedmiot, rezultat pewnego procesu, ale sam proces kształtowania myśli,  postawy artysty i widza. Nie ma zatem sprzeczności między rysunkiem a modlitwą, jedno i drugie jest szczególną praktyką opartą na powtarzalności oczyszczającej pole odczuwania i refleksji.