Sad generation with happy pictures

„We are a sad generation with happy pictures” – to zdanie, znalezione przypadkiem w odmętach internetu, stało się punktem wyjścia dla programu wystawienniczego ELEVEN TEN STUDIO w 2025 roku. To więcej niż chwytliwy cytat – to obraz codziennego rozdźwięku pomiędzy tym, jak wyglądamy na zewnątrz, a tym, co naprawdę przeżywamy. To o maskach, które zakładamy – online i offline – by nadążyć za światem, który jednocześnie nas fascynuje i przytłacza.

Wystawa "Sad generation with happy pictures" to kulminacja czterech indywidualnych głosów artystycznych prezentowanych wcześniej w Bazylei: Duncana Passmore’a, Matthiasa Amslera, Luci Harlachera i Viviane Herzog. Każdy z nich dotyka innego aspektu współczesnego doświadczenia pokolenia millenialsów: intymności i cielesności, wypalenia zawodowego, fragmentacji tożsamości, potrzeby relacji i ulotności emocji. Te cztery narracje, wcześniej pokazane osobno, w Warszawie zostaną po raz pierwszy zestawione ze sobą w jednej wspólnej przestrzeni – tak, jak żyją razem we współczesnym społeczeństwie sprzeczne wizje, potrzeby i emocje.

Wystawa staje się przestrzenią konfrontacji nie tylko pokoleniowej, ale i geograficznej. Kuratorka projektu – artystka wychowana w Polsce, dziś pracująca w kontekście międzynarodowym – zadaje pytanie: jak pokolenie millenialsów doświadcza rzeczywistości w różnych częściach Europy? Czy to, co dla jednych jest normą, dla innych wciąż pozostaje aspiracją? Jak zmieniają się nasze emocje, potrzeby i marzenia w zależności od lokalnego kontekstu społecznego, ekonomicznego i kulturowego? Czy zachodnie opowieści o wypaleniu, przeładowaniu informacyjnym i “hustle culture” rezonują tak samo mocno w regionach posttransformacyjnych, gdzie codzienne życie wciąż rządzi się innymi dynamikami?

“Zastaw się, a postaw się” – to powiedzenie z polskich wesel idealnie pasuje do millenialsów ery Instagrama. Z jednej strony, chcemy być autentyczni, z drugiej – budujemy swój wizerunek na fundamencie filtrów i strategii. Wystawa podejmuje próbę przyjrzenia się tym paradoksom z wielu stron: Wschodu i Zachodu, świata online i offline, doświadczenia jednostkowego i wspólnotowego.

Artyści:

• Duncan Passmore – eksploruje cielesność i tożsamość przez zmysłowe, warstwowe formy – czułe i niepokojące zarazem.
• Matthias Amsler – komentuje absurdy życia zawodowego, wypalenia i alienacji w świecie pracy.
• Luca Harlacher – tworzy dystopijne konstrukcje przestrzenne, ukazujące fragmentaryzację tożsamości i rzeczywistości.
• Viviane Herzog – bada związki, samotność i pragnienie bliskości w społeczeństwie nadmiaru.

Forma wystawy:
Zbiorowa ekspozycja czterech indywidualnych głosów, zorganizowana w sposób, który pozwala im współistnieć, ścierać się i uzupełniać. Instalacje, obiekty, obrazy, video – całość układa się w emocjonalną mapę współczesnego pokolenia, tworząc wspólny język złożony z samotności, ironii, nostalgii i subtelnego buntu.

Dlaczego Warszawa?
Bo to miejsce, gdzie Wschód i Zachód nie tylko się spotykają, ale i ścierają. Bo doświadczenie życia w cieniu transformacji i w cieniu filtrów Instagrama ma tu inny wymiar. Bo to miejsce, z którego pochodzi kuratorka i które kształtowało jej wrażliwość. Wystawa w Warszawie to nie tylko transfer idei z Zachodu – to ich przefiltrowanie przez wschodnioeuropejską perspektywę, która wnosi do narracji więcej surowości, napięcia, szczerości i niepokoju.