The gaze. Beyond

Prace trzech artystów – Marko Obradovicia, Patryka Starucha i Łukasza Stokłosy – eksplorują rolę i subiektywność spojrzenia, motywy alienacji, roli obserwatora i obserwowanego oraz wpływu kultury popularnej na zbiorową świadomość. To narracja bez wyraźnego początku i końca, zawieszająca widza pomiędzy tym, co realne, a tym, co jedynie widzialne. To krajobraz kształtowany przez ulotne wrażenia i emocjonalne powidoki, w którym to, co obserwowane, nieustannie się wymyka, a to, co pozostaje, to jedynie ślad, projekcja.

Prace Obradovicia, Starucha i Stokłosy poruszają się po tych „pomiędzy-światach” z odmiennymi, ale współbrzmiącymi podejściami. Twórczość Obradovicia, przesiąknięta tematami abiekcji, transhumanizmu i ezoteryzmu, tworzy spekulatywne narracje badające ulotną naturę tożsamości i duchowości. Jego prace przywołują uczucia melancholii i klaustrofobii, sugerując przestrzenie zarówno intymne, jak i niedostępne, oferując wgląd w rzeczywistości celowo zacienione. Patryk Staruch zgłębia psychoanalityczne nurty kina. Przekształcając wspomnienia i sny za pomocą języka filmowego, jego obrazy kwestionują dynamikę władzy spojrzenia oraz kruchą konstrukcję autoportretu. Płótna Starucha funkcjonują niczym odłączone, a zarazem dziwnie spójne kadry filmu, który nigdy nie powstał – zamieszkałego przez śniących, obserwujących i wyśnionych. Twórczość Łukasza Stokłosy to refleksja nad estetyzowanymi duchami późnokapitalistycznej fantazji. Jego fragmentaryczne, przypominające zakłócenia obrazy przywołują wyblakły przepych lat 90., badając, w jaki sposób zbiorowe pragnienia, kultura wizualna i pamięć kształtują – i ostatecznie nawiedzają – naszą percepcję siebie i innych. Jego postaci zawieszone są między obecnością a nieobecnością, między działaniem a samym istnieniem, stając się lustrami świata hiperrealnego i zarazem widmowego.

Wystawa luźno rezonuje z psychologiczną atmosferą Zagubionej autostrady Davida Lyncha oraz egzystencjalnym buntem francuskiej Nowej Fali. Bada alienację jako społeczną reakcję na niestabilną rzeczywistość, wykorzystując przeciwieństwa – życie i śmierć, rzeczywistość i iluzję, świadomość i nieświadomość – by zachwiać naszymi pewnikami. Zamiast linearnej narracji czy zamkniętej interpretacji, wystawa zaprasza widzów do strefy liminalnej: przestrzeni, w której rzeczywistość jest nieustannie kwestionowana, pamięć stapia się z projekcją, a „ja” staje się tak ulotne i nieuchwytne jak obrazy przesuwające się przed naszymi oczami i podświadomością.