Poproś dłonie, by znały to, co niosą

Dla Heleny Minginowicz to, co zwykle nie mieści się w oficjalnym obrazie świata – fizyczność rutyny, emocjonalne wyczerpanie, niewygodne afekty – znajduje się w samym centrum uwagi. Artystka kieruje spojrzenie ku obszarom nieheroicznej codzienności, śledząc język zużycia: drobnych nadwątleń, przemilczanych przeciążeń, śladów wymazywanych przez logikę wydajności.

Twórczość Minginowicz operuje słabością jako strategią poznawczą – czułym narzędziem krytyki porządku, który premiuje odporność, wydajność i skuteczność, wyrażaną w mierzalnych wskaźnikach. W świecie, który wymaga od nas nieustannego działania, porażka i zmęczenie uchodzą za wstydliwe odstępstwa od normy.

Czy wyczerpanie może być formą wiedzy? Dla Minginowicz słabość to nie deficyt, lecz stan odsłaniający prawdę o naszych warunkach życia.

Kuratorka: Ada Piekarska