DARIA DIAMOND Roly-Poly

IMPORT EXPORT ma przyjemność zaprezentować „Roly-Poly” – nową wystawę indywidualną meksykańsko-amerykańskiej artystki Daryi Diamond (ur. 1991). Otwarcie odbędzie się 28 maja w Salon w Londynie. To pierwsza prezentacja prac artystki w ramach programu galerii.

Wychowana w Los Angeles, obecnie mieszkająca w Londynie, Diamond tworzy w medium rzeźby, fotografii, druku i mediów czasowych. Uzyskała tytuł MFA na Goldsmiths University of London oraz licencjat na Hampshire College w Massachusetts.

W swojej twórczości Diamond bada dosłowne i symboliczne przedstawienia ciała jako pierwotnego miejsca pracy. Jej praktyka zakorzeniona jest rytualnie i teoretycznie w metodach reprodukcji – regeneruje i przekształca obietnice intymności transakcyjnej, opieki i niewidzialnej pracy. Centrum jej badań stanowią głęboko osadzone relacyjne ekosystemy oraz sprzeczne tożsamości związane z podtrzymywaniem i pielęgnacją ciała i umysłu. Odlewy i materiały z osobistych nagrań stanowią bogaty materiał, który Diamond rekonfiguruje i wystawia jako etykę troski. Jak ciało staje się miejscem wzajemnej pomocy, władzy, przyjemności i pracy?

Kuratorowana przez Kolę Śliwińską, wystawa „Roly-Poly” w Salonie (IMPORT EXPORT) to portal do uniwersum bogatych obrazów i symboli przywoływanych przez Diamond w jej praktyce performatywnej. Wystawa obejmuje nowe tekstylne prace drukowane oraz instalacje ścienne i rzeźbiarskie z lateksu i porcelany.

Kola Śliwińska: „Roly-Poly”

Intymne splątania rozplątujące się, wyłażące z kuchennych spiżarni; blaty zastawione świeżo wyprasowanym lnem i zdobione kafelkami – zwykła przestrzeń domowa, a może raczej sama jej idea.

Tekstylia z nadrukami Daryi Diamond, zestawione z obrazami lśniących płytek kuchennych, rozwijają się w ramach wystawy indywidualnej w Salonie (Import Export), odsłaniając ukryte struktury seksualności i domowości, które przenikają rozmyte granice sfery prywatnej i publicznej.

Pętla Seks-Domowość-Pobudzenie zamknięta w systemie [1], w której kobieca praca – nie tylko fizyczna, ale i społeczna – przekształca się w dynamiczny, jadalny panoptykon. Pod postacią słodkiego deseru lub tabletki na poprawę nastroju działają mechanizmy dyscypliny, metodyczności i ciągłego nadzoru, regulujące domowy reżim pod wpływem represyjnych aparatów. Roly-Poly, miękka i spiralna, owija w słodycz pozostałości przeszłości – każda warstwa to ślad pracy, opowieści i tęsknoty.

Granice między władzą a autonomią bywają rozmyte i negocjowalne; seksualność kontra domowość, „prywatne” kontra „publiczne” – to obszary marginalnego status quo. Jak kosmiczny duet, surowa i niepewna, widzialna i niewidzialna dynamika orbitują wokół siebie w zawieszonej pętli nierozwiązanych światów.

Praktyka Diamond przekształca kontrolę w sprawczość. Przesuwa uwagę z ciała jako obiektu na system, który kontroluje jego ruch – obnażając ukrytą złożoność kapitalizmu i jego mechanizmy władzy. Narracja zawiera się w tych ukrytych strukturach, gotowa do odsłonięcia, proponując inną formę wyzwolenia.

Seria Boots to amalgamat żywicy i antydepresantów, odlewanych unikalną techniką w porcelanowe rzeźby w rozmiarze 34 – buty, które artystka nosi zarówno w pracy artystycznej, jak i podczas spotkań z klientami jako seksworkerka. Buty – jak ciała – przechodzą między stanami pracy, troski i przetrwania. Są ciężkie i masywne, lecz przypominają przyjemności minionej nocy. Sztuka i seks przecinają się tu w procesie kreacji postaci. Niezależnie od tego, czy fikcyjne, czy realne – jak w sztuce i seksie – tożsamości są sprzedawane. Praca seksualna i artystyczna od dawna funkcjonują w symbiozie. Tworzenie i intymność zacierają się jako akt terapii i przetrwania. Syntetyczna fuzja substancji i plastiku, zgodnie z koncepcją farmakopornograficznej władzy Paula B. Preciado, ukazuje, jak substancje regulują emocje, seks, pracę i performatywność płci w ramach gospodarki kapitalistycznej. Buty – zarówno rzeźbiarskie, jak i użytkowe – stają się świadectwem tego, co niewidzialne, użyteczne i znaczące.

Ręcznie wykonane i grawerowane płytki porcelanowe zawierają odciski ciała Diamond oraz kadry z jej performansów, ukazane w różnym stopniu abstrakcji. Umieszczone obok siebie na ścianie przywołują żywy, lecz nieruchomy akt – iluzję ruchomego obrazu. Warstwy obrazów i narracji zostają przesunięte do centrum domowej sfery: kuchni – gdzie słodycz miesza się z potem niewidzialnej pracy. Podobnie jak wielowarstwowy deser Roly-Poly, Tiles Diamond opowiadają o ciele jako pierwotnym miejscu pracy. Ich sens pogłębia techniczny proces sitodruku – nakładanie farby, dociskanie, naświetlanie – powtarzane wielokrotnie. Proces ten nieustannie przekształca i negocjuje pojęcia transakcyjnej troski i intymności.

Travel Lodge, 14 Blackheath Road – prześcieradło splamione przyjemnością – rozkłada się jak cukierniczy kolaż symboli, nadrukowanych na miękki materiał: bujne obrazy splatają się z wzorami tapet w czerwone róże i wielokrotnymi wizerunkami Santa Muerte – patronki śmierci, ale też uzdrowienia i pracy seksualnej. Bezceremonialnie zawieszone na ścianie, porusza się na wietrze lub pod dotykiem widza, przywołując pamięć zarówno przyjemności, jak i wysiłku – zroszone potem, nawiedzone przez naoliwione pragnienia. Hotelowe prześcieradło – naznaczone na zawsze – staje się obiektem konceptualnym, ujawniającym wymazywanie i wytrwałość, jakie narzuca praca seksualna. Podobnie jak ciało, prześcieradło jest sceną i zapisem – żywym świadkiem potencjału fizycznego i psychicznego.

Praktyka Diamond zakorzeniona jest w relacyjnych ekosystemach, które uznają wszechobecną naturę kobiecej pracy, splatając pracę seksualną i domową w jednolity język wizualny – ukazując pozostałości pracy nie jako produkt konsumpcji, lecz jako namacalny spektakl codziennych obiektów poruszających się pomiędzy współudziałem, władzą a wrażliwością. Jak słodkie warstwy dżemu i waniliowego kremu w deserze Roly-Poly, Diamond obiera ukrytą i niewidzialną istotę nieznanego – gdzie wyzwolenie możliwe jest tylko przez seks, przez performatywność. [2]

[1] Na podstawie Paula B. Preciado, który w Testo Junkie wprowadził pojęcie „pętli pobudzenie–frustracja–pobudzenie” jako mechanizmu samopodtrzymującego się w farmakopornograficznym reżimie. Podobnie Diamond bada, jak stymulacja i opóźnienie działają jako narzędzia biopolitycznej kontroli.
[2] Parafraza terminu „gender performativity” autorstwa Judith Butler z Gender Trouble (1990).